Ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα

Ο Χριστός μας έλαβε θεανδρική μορφή. Είχε όμως τόσο την αρετή της υπακοής ως ζητείται από τη γυναίκα στον γάμο, όσο και την αρετή της αγάπης εμπράκτως όπως ζητείται από τον άντρα. Έκανε το θέλημα του πατρός του που τόσο αγάπησε τον κόσμο ώστε να στείλει τον μονογενή Του Υιό για να μας σώσει  από τον κατήφορο της πτώσεως μας και να μας δώσει την δυνατότητα επιστροφής στο αρχαίο κάλλος

''τότε λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ' ἐμοῦ. καὶ προελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ προσευχόμενος καὶ λέγων· Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ' ὡς σύ. καὶ ἔρχεται πρὸς τοὺς μαθητὰς καὶ εὑρίσκει αὐτοὺς καθεύδοντας, καὶ λέγει τῷ Πέτρῳ· Οὕτως οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ' ἐμοῦ! γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής. πάλιν ἐκ δευτέρου ἀπελθὼν προσηύξατο λέγων· Πάτερ μου, εἰ οὐ δύναται τοῦτο τὸ ποτήριον παρελθεῖν ἀπ' ἐμοῦ ἐὰν μὴ αὐτὸ πίω, γενηθήτω τὸ θέλημά σου.καὶ ἐλθὼν εὑρίσκει αὐτοὺς πάλιν καθεύδοντας· ἦσαν γὰρ αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ βεβαρημένοι. καὶ ἀφεὶς αὐτοὺς ἀπελθὼν πάλιν προσηύξατο ἐκ τρίτου τὸν αὐτὸν λόγον εἰπὼν''

διότι και η σταυρική αγάπη και η αυτοθυσία άχρι θανάτου, υπακοή εμπεριέχει και η υπακοή εμπεριέχει αγάπη. Και έτσι συναντώνται.

ο Θεός, ''Ὁ Θεὸς ὁ αἰώνιος, ὁ τὰ διῃρημένα συναγαγὼν εἰς ἑνότητα καὶ σύνδεσμον διαθέσεως τιθεὶς ἄῤῥηκτον'' (από την ακολουθία του γάμου) θέλησε να ενωνοποιήσει και πάλι τον άντρα με τη γυναίκα αφού η πτώση έφερε διάσπαση και διάσταση μεταξύ τους σωματικά και ψυχικά. Έτσι ό,τι χάρισμα υγιές αλλά και τάση παθολογική υπάρχει στην αντρική και γυναικεία φύση επιστρέφουν στην κοινή τους βάση και καταγωγή, χωρίς διαστροφές και περιστροφές με συνδετικό κρίκο τον Χριστό μας και τον λόγο του Θεού, τον μόνο που δικαιούται να βρίσκεται ανάμεσά τους και να μπαίνει ανάμεσά τους ώστε να τους ενώνει όλο και περισσότερο.

ο γάμος ως πεδίο απόκτησης της αληθινής αγάπης

ο γάμος προσπαθώντας να ανασάνει και να (ξανα)βρει τη θέση του σε ένα κόσμο φασαρίας, άγχους, μεγαλομανίας

ο γάμος ως πεδίο του όντως σιωπηλού μεγαλείου της αγάπης

ο γάμος ως ταπεινός πλην ιερός φάρος και λιμάνι 

ο γάμος ως αγώνας αυτοθυσίας και διακονίας του ενός προς τον άλλο βάζοντας πλώρη σε όντως υψηλούς στόχους

υπάρχει υψηλότερος στόχος από αυτόν της αγάπης;

ζήλεια, ανταγωνισμοί, υλισμός, φόβοι, μανία

βρίσκουν 'γιατρειά' στο φαύλο κύκλο που τα τροφοδοτεί

ώστε να συνεχίζουν να ζουν άφοβα 

τόσο άφοβα που η αυτοκαταστροφή θεωρείται υπέρβαση, τόλμη και κανονικότητα

κι όμως ενώ θαυμάζουμε τη διανόηση και κάθετι άλλο που θαρρούμε ότι θα μας δώσει γεύση τελειότητας και αθανασίας για την οποία πλαστήκαμε 

και ενώ ξεχνούμε ή ίσως ποτέ δεν γνωρίσαμε πραγματικά το ποιοί είμαστε και ποιοί καλούμαστε να είμαστε και να γίνουμε 

έρχεται η απάντηση σε έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικα είδωλα που καταλήγουν αντί να ανυψώνουν τον άνθρωπο να τον θέτουν στο περιθώριο

ως ένας καθρέφτης της επιλογής που κάναμε από μόνοι μας για τον εαυτό μας

και βρίσκονται οι νέες γενιές αλλά και οι παλιές καταβάθος να έχουν μόνο μια βεβαία πραγματικότητα μέσα στην ψυχή τους, μια σίγουρη παραδοχή και βίωμα. Ότι δηλαδή δεν είναι πραγματική αγάπη αυτό που τους έχουν μάθει και έχουν δει μέσα στην οικογένεια. Και το ακούνε και σε τραγούδια και ταυτίζονται άλλοτε συνειδητά και άλλοτε γιατί κάτι θυμίζει στην αίσθηση που έχουν μέσα στην ψυχή.

Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα 12:27-13:8

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. Μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; Μὴ πάντες δυνάμεις; Μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; Μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; Μὴ πάντες διερμηνεύουσι; Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. Καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι. ᾿Εὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. ῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)

27 Ἐσεῖς λοιπόν οἱ Χριστιανοί εἶστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη, πού ὁ καθένας σας ἀνάλογα μέ τό χάρισμά του ἔχει μία θέση καί κάποιο μέρος στή ζωή τοῦ συνόλου.

28 Καί βέβαια ὁ Θεός τοποθέτησε στήν Ἐκκλησία τόν καθένα στήν ὁρισμένη του θέση. Στήν πρώτη θέση τούς Ἀποστόλους, στή δεύτερη τούς προφῆτες, στήν τρίτη τούς διδασκάλους. Ἔπειτα ἄλλους τούς ἔθεσε νά κάνουν κάθε εἴδους θαύματα, ἄλλους νά ἔχουν χαρίσματα θεραπειῶν, χαρίσματα προστασίας τῶν ὀρφανῶν, τῶν χηρῶν, τῶν φτωχῶν, τῶν κάθε εἴδους ἀσθενῶν· χαρίσματα διακυβερνήσεως καί διοικήσεως μέσα στήν Ἐκκλησία· χαρίσματα διαφόρων γλωσσῶν.

29 Στόν καθένα ὁ Κύριος ἔδωσε τό δικό του χάρισμα. Μή­πως ὅλοι εἶναι Ἀπόστολοι; Μήπως ὅλοι εἶναι προφῆτες; Μήπως ὅλοι εἶναι διδάσκαλοι; Μήπως ὅλοι ἔχουν θαυματουργικά χαρίσματα;

30 Μήπως ὅλοι ἔχουν χαρίσματα θεραπειῶν; Μήπως ὅλοι μιλοῦν γλῶσσες; Μήπως ὅλοι ἔχουν τό χάρισμα νά διερμηνεύουν γλῶσσες;

31 Ἐπιδιώκετε λοιπόν μέ ζῆλο τά χαρίσματα πού φέρνουν μεγαλύτερη ὠφέλεια, καί γι' αὐτό εἶναι καί ἀνώτερα. Καί τώρα σᾶς δείχνω ἕναν πολύ ἀνώτερο ἀκόμη δρόμο, καί μέσο ἔξοχο καί ὑπέροχο, μέ τό ὁποῖο ἀποκτῶνται τά καλύτερα χαρίσματα. Καί τό μέσο αὐτό εἶναι ἡ ἀγάπη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΓ΄

Ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι μιλῶ τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων, δέν ἔχω ὅμως ἀγάπη, μοιάζω μέ τόν ἄψυχο χαλκό πού βουΐζει ὅταν τόν χτυποῦν, ἤ μέ τό κύμβαλο πού βγάζει μεγάλο θόρυβο χωρίς κάποια σημασία.

2 Κι ἄν ἔχω τό χάρισμα τῆς προφητείας καί γνωρίζω ὅλα τά μυστικά σχέδια τῶν βουλῶν τοῦ Θεοῦ καί ἔχω ὅλη τή γνώση πού μπορεῖ νά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος, κι ἄν ἔχω ὅλη τήν πίστη, ὥστε νά μετακινῶ ἀκόμη καί βουνά, δέν ἔχω ὅμως ἀγάπη, δέν εἶμαι τίποτε.

3 Κι ἄν διαθέσω ὅλα τά ὑπάρχοντά μου γιά νά θρέψω μέ ψωμιά τούς φτωχούς, κι ἄν παραδώσω τό σῶμα μου γιά νά καῶ, δέν ἔχω ὅμως ἀγάπη, δέν ὠφελοῦμαι σέ τίποτε ἀπό τίς θυσίες αὐτές.

4 Ἐκεῖνος πού ἔχει ἀγάπη εἶναι μεγαλόψυχος, ἀνεκτικός καί μέ πλατιά καρδιά· γίνεται εὐεργετικός καί ὠφέλιμος. Ἐκεῖνος πού ἔχει ἀγάπη δέν φθονεῖ, δέν ξυπάζεται καί δέν φέρεται μέ ἀλαζονεία καί αὐθάδεια· δέν φουσκώνει ἀπό οἴηση καί ὑπερηφάνεια·

5 δέν κάνει τίποτε τό ἄσχημο, δέν ζητᾶ τά δικά του συμφέροντα, δέν ἐρεθίζεται ἀπό θυμό καί ὀργή, δέν σκέπτεται ποτέ κακό ἐναντίον τοῦ ἄλλου, οὔτε λογαριάζει τό κακό πού ἔπαθε ἀπ' αὐτόν.

6 Δέν χαίρεται ὅταν βλέπει νά γίνεται κάτι ἄδικο, χαίρεται ὅμως ὅταν βλέπει τήν ἀλήθεια νά ἐπικρατεῖ.

7 Σκεπάζει ὅλες τίς ἐλλείψεις τοῦ ἄλλου καί δέν τόν διαπομπεύει γι' αὐτές· σχηματίζει εὐνοϊκή πεποίθηση σέ ὅλα γι' αὐτόν πού ἀγαπᾶ. Κι ὅταν βρίσκεται μπροστά σέ παρεκτροπές τοῦ ἄλλου, ἐλπίζει ὅτι ἀπ' ὅλες αὐτές θά διορθωθεῖ· σ' ὅλα δείχνει ὑπομονή γιά τόν συνάνθρωπό του.

8 Ἡ ἀγάπη δέν ξεπέφτει ποτέ, ἀλλά μένει πάντοτε ἀληθινή καί ἰσχυρή, ἀκόμη καί μετά τό θάνατό μας. Οἱ προφητεῖες πού ὑπάρχουν τώρα ὡς χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά καταργηθοῦν· καί τά χαρίσματα τῶν γλωσσῶν πού ὑπάρχουν, κι αὐτά θά παύσουν· καί ἡ γνώση πού ὑπάρχει, θά καταργηθεῖ κι αὐτή.