Στη φυλακή 52χρονη για αιμομιξία

της σωματικής αιμομιξίας προηγείται η ψυχική, ό,τι εκδηλώνεται με το σώμα έχει έδρα στην ψυχή

η αιμομιξία είναι μια συνθήκη που ξεπερνά τα όρια

 θεωρείται και είναι μια παραβίαση ορίων, μια κατάργηση ορίων, μια σύγχυση που εκδηλώνεται σε σωματικό επίπεδο

και τί γίνεται με την καρδιά, το νου, την ψυχή στην οποία εδράζουν επιθυμίες και λογισμοί;

μα όταν ο άνθρωπος θαρρεί πως είναι σάρκα μόνο προσπερνά συνειδητά ή ασυνείδητα το ψυχολογικό υπόβαθρο

βεβαίως χωρίς Θεό (και σε αυτό υπάγεται και η προσέγγιση του Θεού με ατελή τρόπο, με μεταπτωτικά μάτια, ανθρώπινα μέτρα, σταθμά, ερμηνεία, βολή έχοντας ένα 'θεό' ανολοκλήρωτο, που χρειάζεται τις δικές μας μεταρρυθμίσεις, ανανεώσεις, οράματα) όλα επιτρέπονται

όταν δεν τοποθετείται οριοθετημένα και συνεπώς υγιώς η θέση και ο ρόλος των παιδιών στη ζωή μας προκύπτουν συναισθηματικά συμπλέγματα και αιμομιξίες

διότι οι γονείς γίνονται συνδημιουργοί στο σώμα και την κληρονομικότητα που συνεπάγεται ως ένα βαθμό, αλλά η ψυχή είναι ανεξάρτητη και δοσμένη από το Θεί εξ' άκρας συλλήψεως

και αυτό το δακτυλοδεικτούμενο έχει πολλές αφανείς εκφράσεις του σε πολλές οικογένειες

με διαβαθμίσεις

όταν αντιμετωπίζεται το παιδί ως ολοκλήρωση, ως μέσο κάλυψης κενών σε βιώματα προσωπικά αλλά και μεταξύ του ανδρογύνου αλλά και ως μέσο επιβεβαίωσης, ως συνέχεια του εαυτού

όταν δεν γίνεται παράλληλη και ανεξάρτητη δια βίου προσπάθεια για κάθαρση των προσωπικών παθών ως προϋπόθεση της γνώσης του εαυτού

όταν βλέπεις τον άντρα ως μέσο να σου φέρει παιδιά και τα θέματα παραμένουν άλυτα

όταν βλέπεις τη γυναίκα ως παιδομηχανή

όταν ξεχνούμε ότι ο σκοπός του ορθόδοξου χριστιανικού γάμου είναι η εν χριστώ ολοκλήρωση και θέωση και τελειοποίηση αλλά και η κάλυψη της σαρκικής έλξης 

όταν ξεχνούμε ότι τα παιδιά δεν είναι σκοπός αλλά καρπός του γάμου

και όταν παρά τα όσα ξεχνούμε κάνουμε γάμους σε εκκλησίες για το καλό και το έθιμο τότε έχουμε ναυάγια και έμπρακτη και βιωματική διαστρέβλωση της πίστεως 

όταν ξεχνούμε ότι τα παιδιά από μόνα τους δεν μας τελειοποιούν ξαφνικά βάζοντάς μας στο απυρόβλητο

όταν από μόνοι μας δεν πασχίζουμε να βάζουμε όρια ασφαλή 

 πως θα αγαπήσουμε πνευματικά και όχι συναισθηματικά τα παιδιά ώστε να βάλουμε βάσεις για να πετάξουν και να βιώσουν υγιώς την ύπαρξη της μητρός και του πατρός στη ζωή τους;

τότε, τί απομένει;

να έχουμε βαθιά μπλεξίματα των οποίων η έσχατη έκφραση είναι αυτό για το οποίο μπήκε στη φυλακή ορθώς η γυναίκα αυτή

και να θεωρούμε ας πούμε την κτητικότητα όταν το παιδί ανεξαρτητοποιείται για οποιοδήποτε Φυσιολογικό λόγο φυσιολογική, έχοντας τον τρόπο μας επειδή γνωρίζουμε τα κουμπιά του που λέει και ο λαός ώστε να το κάνουμε να αισθανθεί ενοχές

ή όταν προσπαθούμε να καλύψουμε την ανάγκη του να ανήκουμε και να μας ανήκει κάποιος και την θεόσδοτη ανάγκη για απόλυτη σύνδεση σε όλα τα επίπεδα, με αν μη τι άλλο συναισθηματική μίξη με το παιδί είναι φυσιολογικό;! (ίσως γιατί ούτε έχουμε εισπράξει ούτε έχουμε αποζητήσει την πραγματική υγιή αγάπη)

ή το να προσπαθεί να βρει το παιδί πως θα βάλει όρια στους γονείς κάτι που είναι υποχρέωση του γονιού να το καλλιεργεί δεν συνιστά αν μη τι άλλο συναισθηματικό μπλέξιμο

ή το να περνάμε το μήνυμα άμεσα ή έμμεσα ότι κανείς δεν θα σε αγαπήσει σαν και μένα δεν συνιστά στοιχειωδώς και αν μη τι άλλο υπερ-συναισθηματικό μπλέξιμο και μίξη

και ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω ενώ εμείς αγνοούμε τις μικρές τρύπες από δω και από κει που κάνουν το καράβι της ψυχής, του ανδρογύνου και τις οικογενείας να βουλιάζει σταδιακά ξεχνόντας πως η αμαρτία αποτελεί ασθένεια της ψυχής καθώς ο άνθρωπος αυτονομημένος από τον Δημιουργό του λειτουργεί όπως νομίζει την ψυχή που του δόθηκε με συγκεκριμένες προδιαγραφές και βαθιά ανάγκη απόλυτης ένωσης με το Θεό (εξ ου και η τάση για κατάργηση ορίων, η οποία εκτός του Θεού αποκτά διαστρεβλωμένες ή / και / ως διαστροφικές εκφράσεις). 

Η ψυχή έχει προδιαγραφές θέωσης, δηλαδή το να γίνει ο άνθρωπος τέλειος με απόλυτα εκπληρωμένο το καθ' ομοίωση και άρα άγιος και άγιος = κατά Χάριν Θεού θεός

όταν λοιπόν η ψυχή παρεκκλίνει σε όποια διαβάθμιση και να απαντάται και συσσωρεύονται λογισμοί, τραύματα, μπερδέματα, κούραση, επιθυμίες, ματαιώσεις πώς να μην ασθενήσει η ίδια και άρα και το σώμα ως ναός της ψυχής; πώς να μην εκφραστεί αρρωστημένα με διάφορους τρόπους;

η συναισθηματική προσκόλληση δεν είναι μια μορφή αιμομιξίας;

αυτοδικαιώνεται υπό το μανδύα της αγάπης, μιας μεταπτωτικά εννοούμενης, εμπαθούς αγάπης ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζει να στρέφει κάθε ανάγκη που είναι ευλογημένο και υγιές να καλύπτεται με τον άνθρωπό μας (που υποτίθεται γνωρίζουμε τι πάει να πει ότι μας συνδέει το μυστήριο του γάμου) στο παιδί

και πώς γίνεται μέσα σε αυτό τον απέραντο ωκεανό φυσιολογικής αγάπης και συναισθηματικότητας και εκφραστικότητας να βρίσκονται τόσα βάρη στις πλάτες των παιδιών; 

και να λέγαμε πολλά πταίομεν άπαντες γενιά προς γενιά ... και ας σηκώσουμε μανίκια να το πάρουμε από την αρχή καλά θα ήταν

όμως λέμε ''τι καλά που εμείς δεν είμαστε άρρωστοι'' ή όχι τόσο άρρωστοι ... και μένει εκεί

ενώ ο Θεός περιμένει τις προσπάθειές μας τις ειλικρινείς και φιλότιμες και οι δυνάμεις ανανεώνονται και ο άνθρωπος γίνεται όλο και πιο καθαρός 

δεν αναμένει τις δικαιολογίες μας, μήτε την αυτόματη τελειότητά μας

και να υπήρχε και σωφρονιστικό σύστημα επίσης καλά θα ήταν ...

ε και να πω, και να ξέραμε την πίστη μας για όσους δηλώνουμε πιστοί ή όσους την εργαλειοποιούν ... καλά θα ήταν γιατί χωρίς αυτό, το να συχνάζουμε στην εκκλησία για τελετές  (για το καλό όπως και για το έθιμο) ή εκκλησιασμό δεν ωφελεί