ο φόβος των λέξεων, μα όχι του βιώματος που χαράσσει την ψυχή *και της καθαυτής διαστροφής

Είναι θεόσδοτη τάση και ανάγκη της ψυχής που είναι δοσμένη από το Θεό να αποζητά το τέλειο, την τελείωση. Την επιστροφή (πια) σε αυτά.

Είναι τάση και ανάγκη του διαβόλου να διαβάλλει και να διαστρέφει κάθε ανάγκη μας δοσμένη από το Θεό.

Αν ο άνθρωπος δεν την στρέψει στο πώς δόθηκε κάτι από τον Θεό, του το στρέφει ο διάβολος με δική μας συγκατάθεση και σταδιακή συναίνεση. Μας πάει λάου - λάου. Μας παρακολουθεί συνεχώς.

Ο άνθρωπος όταν δεν αντιληφθεί ότι ο ίδιος ο Θεός αποζητά να γίνεται ένα με το πλάσμα Του, να του μεταγγίζει τη χάρη Του και ότι του δίνει όλα τα μέσα ώστε να αξιοποίησει στο έπακρο τον εαυτό του συν Θεώ τότε εκπίπτει. Πτώση και έκπτωση - εις.

Κάθε τάλαντο, κάθε δυνατότητα της ανθρώπινης ψυχής που μας δίδεται με τις ίδιες δυνατότητες σε όλους αλλά έπειτα και οι επιλογές μας δύνανται να οδηγούν σε στασιμότητα, παρεκτροπή, ανισορροπία βρίσκουν διέξοδο σε Υποκατάστατα και ψευδαισθήσεις.

Ο φόβος και η περηφάνεια- εγωισμός κάνουν τον άνθρωπο να αποζητά την εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως -θαρρεί- 'εκμάθηση' γνωριμία του άλλου ανθρώπου συχνά και με τα μέσα που παρέχει η εποχή ... δια πονηρών μεθόδων.

Αντί να αποζητούμε την συν Θεώ με τη χάρη και ευλογία του Θεού - που είναι η δικλείδα ασφαλείας όταν όντως γίνεται αγώνας κατα των παθών - καλλιέργεια των δυνατοτήτων μας θεοποιούμε και κάνουμε είδωλα αυτονομημένοι την γνώση και την εξυπνάδα.

Ακριβώς επειδή ο Θεός μας θέλει ξύπνιους δεν παρεμβαίνει και αποζητά να πράττουμε όσα μας αναλογούν.

* * *

Δεν είναι η πατρότητα του Θεού ή η μητρότητα της Παναγίας εμπαθείς, δηλαδή μια συνθήκη που μας κρατάει στάσιμους ή ταυτίζει την ευκολία και την βολή με την αγάπη, την αποδοχή και την ανιδιοτέλεια. Δεν αποζητά ο Θεός, ούτε έχει ανάγκη να μας φέρεται λες και έχουμε μείνει σε νηπιακή ηλικία παραβιάζοντας το αυτεξούσιο μας ή θέλοντας να μας κρατήσει κοντά ώστε να καλύπτει δικές Του ή δικές Της ανάγκες και κενά

Φυσικά αυτές οι εκφράσεις ούτως ή άλλως είναι ανθρωπομορφικές και δεν υπάρχουν σαν πιθανότητα στη θεότητα αλλά εμείς αντί να θέλουμε να μοιάσουμε στον Θεό αποζητούμε εύκολους 'θεούς' που να μοιάζουν στις αδυναμίες και πάθη μας. Αδυναμίες και πάθη όχι που δεν υπάρχει τρόπος να ιαθούν και να φύγουν ή ορίζουν την αξία μας. Αλλά αδυναμίες και πάθη από τα οποία γραπωνόμαστε και δεν θέλουμε να φύγουν.

Βεβαίως είναι η εποχή της κατεξοχής συσσωρευμένης παραβίασης και παρεμβατικότητας και έτσι οι άνθρωποι σε κάθε τομέα εκφράζουν συνειδητά ή ασυναίσθητα αυτό που εισέπραξαν ή και εισπράττουν. Φαύλος κύκλος και επιλογή.

Η πονηριά είναι κατάχρηση της δυνατότητας να είμαστε έξυπνοι, δηλαδή ξύπνιοι. Όπως ακριβώς γίνεται ο άνθρωπος όσο αφαιρεί από μέσα του το σκοτισμό που φέρνουν τα πάθη και οι αμαρτίες. Όσο καθαρίζει το έσωθεν του ποτηρίου βλέπει καθαρότερα και αφυπνίζεται αφού πάει βαθύτερα.

Η πονηριά είναι ένα υποκατάστατο.

Μια ψευδαίσθηση και κατάχρηση.

Είναι μια ακαλλιέργητη και υποανάπτυκτη εκδοχή της εξυπνάδας που έχει διαστραφεί

Είναι αυτο-υποτίμηση και υποτίμηση δυνατοτήτων ή αξιοποίησή τους με αρρωστημένο τρόπο

Δεν μπορεί η πονηριά να προσφέρει βαθύτερη θέαση, αποκωδικοποίηση και μετάφραση δεδομένων εντός και γύρω μας.

Προδίδεται στα σημεία.

Ίδιον και χαρακτηριστικό της πονηριάς να συνδυάζει αλήθεια με ψέμα.

Προωθεί εύκολες λύσεις. Αποζητά εύκολες απαντήσεις. Αποζητά ετοιματζίδικες κατευθύνσεις.

Κι όμως όταν πρόκειται να καταφέρει το σκοπό της κοπιάζει πολύ ...

αλλά προς τη διεστραμμένη κατεύθυνση που έχει πάρει 

* * *

Υποκατάστατα και προσκόλληση

Αν κάποιος δεν έχει αδυναμία και προσκόλληση στον άνθρωπό του θα έχει σε οτιδήποτε άλλο όπως βλέπουμε γύρω μας

βλ. ομάδες, γονείς, παιδιά, δουλειά, λεφτά

Αν κάποιος δεν καταλάβει ότι η πραγματική αγάπη προκύπτει όσο ο άνθρωπος επιδιώκει την προσωπική κάθαρση του ώστε με το να γίνεται όλο και καλύτερος να βοηθάει και τον άνθρωπό του και να ενώνεται όλο και βαθύτερα στρέφει όλη του την ενέργεια με μανία κάποιες φορές σε κόπους σε άλλους τομείς

* * *

Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ τα λεφτά, τα παιδιά, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα τα προσέχουν οι άνθρωποι σαν κόρη οφθαλμού και ξυπνούν και κοιμούνται με αγωνία μην τα χάσουν, αυτό το στοιχείο του να μην θεωρούν αυτά δεδομένα, δυσκολεύονται ξαφνικά πολύ να το στρέψουν προς τον άνθρωπό τους όταν αφορά τη σχέση και επικοινωνία μαζί του.

Είμαστε λαλίστατοι με κάθε άλλο άνθρωπο εκτός από τον άνθρωπο με τον οποίο συνδεθήκαμε με μυστήριο για να εργαστούμε από κοινού την τελείωση και αλληλοσυμπλήρωση - αλληλοβοήθεια.

* * *

Εάν δεν ερωτευτούμε τον άνθρωπό μας στρέφουμε το ερωτικό στοιχείο στα παιδιά. Ερωτεύονται οι άνθρωποι και παντρεύονται τα παιδιά και τη γονεικότητα. Θαρρούν ότι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής αυτής και του γάμου.

Αν δεν προσκολληθούν στον άνθρωπό τους ΑΜΟΙΒΑΙΑ με αγώνα ΑΜΟΙΒΑΙΟ και συνειδητό καθημερινά (όπως αγωνιζόμαστε με περισσότερη ευκολία για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτή τη σχέση) προσκολλώνται στα παιδιά. 

Και εδώ λείπει η εξαρχής επίγνωση του τι εστί γάμος και το ότι ακόμα και σε ελλείψεις δεν αποζητώ την ΕΥΚΟΛΗ λύση του να στρέφομαι στα παιδιά τα οποία ταυτίζουμε με τον εαυτό μας 

ΝΑ ακόμα ένα υποκατάστατο! την ανάγκη να γίνει ΕΝΑ κάποιος με έναν άλλον άνθρωπο αντί να την στρέφει εκεί που υπάρχει το μυστήριο και η ευλογία το στρέφει σε ανθρώπους που δεν είναι κτήματά του και κομμάτι του.

Η γυναίκα είναι κομμάτι του άντρα. Η γυναίκα γεννήθηκε μέσα από τον άντρα. Κι ενώ ο γάμος επανενώνει τα διηρημένα εμείς λέμε '' το παιδί είναι κομμάτι μου''

οι γονείς δίνουν το σώμα πράγματι. Όμως επειδή ο Θεός το θέλησε έτσι δεν σημαίνει ότι ισχύει αυτό. Πού το άκουσαν και πού το είδαν;

όσες κάνουν έκτρωση δεν το νιώθουν κομμάτι τους ; 

αντίστοιχα όσες κυοφορούν δεν αντιλαμβάνονται ότι το σώμα της γυναίκας φιλοξενεί μια διαδικασία και έναν άλλον ξεχωριστό άνθρωπο με σώμα και ψυχή;

είναι τόση η άρνηση της γυναικός να παραδεχτεί στον εαυτό της βαθύτερες αλήθειες που αυτοπαγιδεύεται. Είναι τόση η ανάγκη της να ανήκει κάπου που ξεχνά τον άνθρωπό της. Και ο άντρας αντίστοιχα ότι ανήκει στην γυναίκα του. Ο ένας στον άλλο, ο ένας για τον άλλο.

Και αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία γίνεται φανερή σε όλο της το μεγαλείο όταν έρχεται η στιγμή για τη φυσιολογική αυτονόμηση και την ευλογημένη και ζητούμενη προσκόλληση των απογόνων σε έναν άλλον άνθρωπο για να επέλθει η ολοκλήρωση όπως την όρισε ο Θεός.

Διότι ο Θεός θέλει να γίνουμε ένα εν χριστώ και όχι με βάση το Εγώ μας και κρατώντας φαρισαϊκά και εντός της εκκλησίας μόνο ό,τι συμφέρει.

Θέλει να ξεπεράσουμε τα στενά όρια της σαρκικότητας και της ερμηνείας σε κάθετι μόνο με βάση το σώμα και να φτάσουμε στην τέλεια αγάπη που δεν ζητάει τα εαυτής.

Και για να μπορέσω να το πράξω αυτό και να το αποζητώ και για τους άλλους ώστε να υπάρχουν υγιείς άνθρωποι πρέπει να αποζητήσω πως θα καλύπτω υγιώς τις προσωπικές μου ανάγκες.

* * *

Όλη αυτή η ακατάσχετη θεοποίηση της μητρότητας είναι ένα μεταπατερικό φαινόμενο εντός της εκκλησίας και όχι τυχαίο εντός της σύγχρονης κοινωνίας.

Ψάχνει η γυναίκα να βρει καταξίωση, ποιανού το επίκεντρο θα είναι, που θα βρει διέξοδο η συνεχής και φυσική ανάγκη της να έχει, να εκφράζει και να λαμβάνει συναισθήματα, σε ποιανού τη ζωή θα είναι κομμάτι και επίκεντρο, που θα καλύψει συναισθηματικές - ψυχικές ανάγκες, σε ποιόν θα είναι απαραίτητα - αναγκαία και θα ασκεί επιρροή 

Και επειδή βλέπει ότι ο άντρας αγωνίζεται (και εαν) μέχρι να την κατακτήσει και μετά αρχίζει η βολή και η επιστροφή σε παλιές 'καλές' συνήθειες αρχίζει και στρέφεται φυσικά στην επόμενη πηγή συναισθημάτων

Και εκεί ξεκινά το μακελειό. Και όποιος θεωρεί υπερβολική την έκφραση τον προσκαλώ να εμβαθύνει, να με συγχωρέσει ή απλά να το παραβλέψει.

Μακελειό συμπλεγμάτων. 

Και φυσικά αυτό από μια στη βάση του σαφές και απλό δεδομένο: έλλειψη επίγνωσης τόσο του αντρός όσο και της γυναικός Και συνεχούς υπενθύμισης στον εαυτό, ότι ακόμα και εάν δεν θα λαμβάνω κάτι εξαρχής τέλεια (γιατι ατελώς ξεκινά ο γάμος (όχι ως δικαιολογία στην έλλειψη αγώνα αλλά ώς ρεαλιστικό δεδομένο και ταπεινή επίγνωση της καταστάσεως μας ακριβώς για να καταλάβουμε ότι θέλει αγώνα) η λύση δεν βρίσκεται στο να αποζητώ στα παιδιά την κάλυψη αναγκών που τόσο φυσιολογικό θεωρείται πια

Γιατί αυτή είναι μια άρρωστη σύνδεση και προσκόλληση, δεν μπορεί να επιφέρει κάτι καλό και η αληθινά ανιδιοτελής αγάπη αποζητά όσα πραγματικά καλλιεργούν και ελευθερώνουν τον άλλο.

Υπερκυριαρχία με τον μανδύα του φυσιολογικού που τροδοφοτεί φαύλους κύκλους

πώς το φυσιο-λογικό, λογικό με βάση τη φύση (σωματικά) καταφέρνει να γεννά διαστροφές και προβληματικές καταστάσεις ψυχικά;

μήπως γιατί δεν υπάρχει η φυσιολογική τροφή κυριολεκτικά και μεταφορικά και ψυχικά, όρια, επίγνωση και συνθήκη εντός μας και κάθε ενέργεια μας που σωματοποιείται και εκφράζεται με το σώμα από κάθε θέση και ρόλο αποζητά στην ανισορροπία την κάλυψη αναγκών; 

ψυχή και σώμα αλληλένδετα

επιθυμεί η ψυχή, εκδηλώνει και εκφράζει το σώμα

* * *

Αντί ο σύγχρονος άνθρωπος να αποζητά την ανεμελιά και καθαρότητα στην ΚΑΘΑΡΣΗ του που προσφέρεται με τα μέσα του Θεού (όταν όμως συνδυάζονται με ανάληψη ευθύνης  εαυτού και όχι αγώνα ή αντιλαμβανόμενοι τα μυστήρια ως έναν τύπο, συνήθεια ή μαγικό κουμπί) τα αποζητά σε τί άλλο;

σε προσκολλήσεις

πίνει για να ξεχάσει ή να νιώσει ανέμελος

καπνίζει ή κάνει ναρκωτικά με την αυταπάτη ότι θα συμβούν τα προαναφερθέντα

προσκολλάται, εξιδανικεύει και θεοποιεί την παιδική ηλικία και μια καθαρότητα που έχει εξωτερικές επιφανειακές συναισθηματικές εκδηλώσεις και κάνοντας συνιερμούς με χρώματα και συγκεκριμένες συμπεριφορές

ψάχνει την αληθινή αγνότητα εκτός της επιστροφής στην αγιότητα

αγνοεί ότι ο Θεός ζήτησε να προσπαθούμε να είμαστε άκακοι, όχι νήπια στα μυαλά

και σε αυτή την άγνοια που επιλέγουμε όχι γιατί δεν υπάρχουν απαντήσεις και τρόποι αλλά γιατί βολεύει προστίθεται η άγνοια ότι

ο άνθρωπος έχει αυτεξούσιο και προαίρεση εξ άκρας συλλήψεως

τα πάθη αφορούν την ψυχή και ο διάβολος μας προσβάλλει με αυτά και μας δελεάζει παρακολουθώντας τον τρόπο ανατροφής και κάθε βίωμα και ερέθισμα από ΝΩΡΙΣ

* * *

πώς από αγίους γονείς μπορεί να βγει κακοποιός και το αντίστροφο; από αγκάθι ρόδο και από ρόδο αγκάθι

από νωρίς ο άνθρωπος έχει ισχυρό δικό του θέλω - θέλημα

από νωρίς δέχεται ό,τι βολεύει και αντιστέκεται σε ό,τι τον οριοθετεί (ειδικά αν γίνεται με τρόπο λανθασμένο)

ακόμα και με σωστό με την έννοια του υγιούς να γίνει ενδέχεται να αρνείται

παρουσιάζει τάσεις στις οποίες παίζει ρόλο η κληρονομικότητα αλλά ακριβώς επειδή υπάρχει αυτό ΩΣ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ ο Θεός έδωσε όλα τα μέσα για να αγωνιστούμε και να μην έχουμε την δικαιολογία ότι είμαστε δια βιου καταδικασμένοι και έρμαια της

παρουσιάζει πάθη, όπως ζήλεια - φθόνο

και τελικά εμείς θέλουμε μια αθωότητα όπως εμείς την εννοούμε

μια αθωότητα που δεν έχει ευθύνη

δηλαδή μια κάλπικη αθωότητα

ψευδαίσθηση αυτής

διότι αν ήταν η αθωότητα να εξαρτάται από την αντιληπτική ικανότητα και όχι την ψυχή μας τότε ο Θεός θα επέτρεπε να φτάνει η ανάπτυξη μας μέχρι μια ηλικία εσωτερικά και εξωτερικά και στην άλλη ζωή δεν θα είμαστε σε ώριμη ηλικία 

αλλά θα είμαστε σε εκείνη την ηλικία που ο καθένας επιστρέφει και θεωρεί ως ιδανική προσπαθώντας να ξεφύγει από τη σημερινή εκδοχή του εαυτού του, νομίζοντας ότι θα νιώσει ή θα γίνει για λίγο πιο καθαρός, νομίζοντας ότι θα ξεχάσει, ότι θα ξαναζήσει ή θα ξαναχτίσει κάτι υγιώς, θεωρώντας ότι τότε δεν είχε αμαρτίες ή τόσες πολλές 

ο Θεός όμως δεν έδωσε λύση και διέξοδο σε επίφοβες και αρρωστημένες προσκολλήσεις και αναδρομές, φαντασιώσεις και δικούς μας υποσυνείδητους συνειρμούς και φαντασιώσεις.

Κάθε ώρα και στιγμή για όσο μας δίδεται το δώρο της ζωής και πολύτιμος χρόνος μας δίνει τη δυνατότητα να ξαναχτίσουμε τον εαυτό μας.

Όταν δεν ερωτευόμαστε όσα έδωσε ο Θεός για να υγιαίνουμε και να προχωράμε και δεν ερωτευόμαστε κάθε στόχο που γεννάται μέσα από αυτά, ερωτευόμαστε υποκατάστατα και αφήνουμε να μας ασκούν επιρροή συνειδητά ή ασυναίσθητα

Αν δεν ερωτευτεί και δεν ποθήσει εξίσου ο άντρας και η γυναίκα την ιδέα και στόχο προς υλοποίηση του να χτίσουν μια υγιή συζυγία ανεξάρτητα από την απόκτηση παιδιών ή όχι, αν δεν ποθήσουν και δεν ερωτευτούν τον αγώνα του να γίνονται καλύτεροι ο ένας για τον άλλο ώστε να γίνεται δώρο ο ένας προς τον άλλο καθημερινά και να βαθαίνει η σχέση τότε ερωτεύονται την ιδέα απόκτησης παιδιών και εκεί εναποθέτουν διαφόρων ειδών 'ελπίδες' , προβάλλουν ανάγκες

στο τέλος καταλήγουν να ερωτεύονται και να εξιδανικεύουν και την ίδια την παιδική ηλικία αυτή καθαυτή αλλά και τον ρόλο γονέα - παιδιού ανεξαρτήτως ηλικίας καθώς σε αυτόν θεώρησαν πως υπάρχει διέξοδος σε ελλείψεις ή εξαρχής δεν ήταν τοποθετημένοι υγιώς και ως προς αυτό και βιωματικά όπως το εισέπραξαν αυτό τους το κομμάτι από τη θέση του τέκνου και προσωπικά ως προς την επιλογή τους την προσωπική

* * *

Η αληθινή αγάπη μιλάει από τα αποτελέσματά της και το τι κρατάει και τι αφαιρεί όπου χρειάζεται και ωφελεί

Ο Θεός αγαπάει αληθινά γιατί δεν προσπαθεί χειριστικά να μας κρατάει κοντά Του με εναλλαγές και παιχνίδια που είναι καθρέφτης των βιωμάτων μας συχνά και των ακραίων καταστάσεων που εισπράξαμε

Δεν προσπαθεί να κολακεύει ή να χαϊδεύει αυτιά για να δίνει μια ψευδαίσθηση αποδοχής και ασφάλειας και να κρατάει τον άλλο κοντά 

Δεν παραβιάζει το αυτεξούσιο που ο ίδιος έδωσε και την δυνατότητα για ενσυνείδητη απόρριψη ή σύμπλευση μαζί Του. Αν κάποιος θα μπορούσε να πει ( όπως λένε οι σαρκικοί γονείς για να αυτοδικαιολογούνται ως προς την παρεμβατικότητα ως δείγμα αρρωστημένης σύνδεσης και αντίληψης περι της θέσης των απογόνων στην έγγαμη ζωή και για να καθησυχάζουν την ταραγμένη συνείδησή τους ότι ''είναι για το καλό σου'' ) Αυτός θα ήταν πολύ περισσότερο ο Θεός 

Δεν προσπαθεί να μας ακυρώσει - παθητικοποιήσει - αδρανοποιήσει γιατί αποζητά την αξιοποίηση μας και να πράττουμε όσα μας αναλογούν όλο και βαθύτερα και περισσότερο

. Δεν συμφέρει το Θεό ώστε να μας έχει κοντά να παραμένουμε στάσιμοι και ακαλλιέργητοι ψυχικά σε μια νηπιακή κατάσταση ώστε να καλύπτει ανάγκες

Δεν 'επιβάλλεται' άμεσα ή έμμεσα με το γλυκό - λυπηρό ή 'καλό' με καλλιέργεια ενοχών ή λύπησης. Συγχωρεί μα και αναμένει το δικό μας αγώνα. 

* * *

Άντρες και γυναίκες καλούμαστε μέσω του γάμου ή της μοναχικής ζωής να ομοιάσουμε στον Θεό

γιατί πάνω από την βιολογική και σαρκική σύνδεση, είναι η πνευματική. Η εν Χριστώ.

 Και επειδή εν Χριστώ στο τέλος όλοι είμαστε αδέλφια και παιδιά Του ανεξαρτήτως ρόλων (όχι επειδή καταργούνται και δεν χρειάζονται ευδιάκριτα όρια και οδηγίες αλλά επειδή μοιραζόμαστε κοινή φύση και ανάγκες) χρειάζεται να καταλάβουμε τι ωφελεί και τι αρρωσταίνει

Διότι ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για την αμαρτία, δηλαδή την μη αρτιότητα.

Αν το δικό μας ήθος από κάθε θέση και ρόλο δεν ομοιάζει στο δικό Του τότε τσάμπα βάζουμε σε βάθρο τους εαυτούς μας άμεσα ή έμμεσα και ποικιλοτρόπως

 τι σημασία έχει αν ο άνθρωπος κερδίσει τον κόσμο όλο σε κάθε τομέα και τελικά δεν τελειωθεί και δεν φτάσει στο σημείο που θα μπορούσε να φτάσει και αντί να γίνει υγιής ίσως χάσει την ψυχή του;

* * *

Υποκατάστατο της έκφρασης της αληθινής - υγιούς αγάπης είναι η μανία, η υπερσυναισθηματικότητα, υπεργλύκα (τα οποία όλως 'τυχαίως' όταν αφορούν τον άνθρωπό μας εξαφανίζονται) ενώ όταν αφορούν τα παιδιά και κάθετι άλλο που θα μας κάνει να φαινόμαστε στα μάτια του κόσμου πρώτοι και γλυκείς και δεν ξέρω τι άλλο εμφανίζεται δυναμικά

μπορεί ένας άνθρωπος να έχει απωθήσει ανάγκες και συναισθήματα λόγω καταπίεσης και να βγουν μαζεμένα και αυτό είναι μια συνθήκη που χρειάζεται πνευματική επεξεργασία συν Θεώ. Για να φτάσει κάποιος στην απόλυτη μοναδική σύνδεση με τον Θεό χρειάζεται να βιώσει αν έχει επιλέξει ως δρόμο τον γάμο αυτή τη σύνδεση όλο και περισσότερο αυξανόμενα με τον άνθρωπό του

όμως εμείς θέλουμε να λέμε στον Θεό για ακόμα μια φορά ότι δεν τα έδωσε σωστά

δηλαδή μάλλον Ο Χριστός και η Παναγία που έχουν σύνεση και το απόλυτο βάθος της τέλειας αγάπης γιατί ο πρώτος είναι η τέλεια αγάπη που σαρκώθηκε, είναι πρόσωπο, ο Θεός λόγος 

ενώ η Παναγία μας ταυτίστηκε απόλυτα με τον Θεό και έγινε απόλυτα όπως Εκείνος 

είναι ψυχροί

δεν ξέρουν από έκφραση αγάπης

έχουν ανάγκη τον δικό μας καταιγισμό και μανία για να καταλάβουν τι πάει να πει αγάπη!

και να θυμόμαστε ότι κάθετι μόνο όταν το στρέφουμε στις οδηγίες του Θεού και στον άνθρωπό μας δύναται να γιατρευτεί και να μεταποιηθεί θα ήταν συνετό, ασφαλές και πιο ευλογημένο σε κάθε περίπτωση 

από το να το στρέφουμε τέτοιες τάσεις σε οτιδήποτε άλλο εκτός εκείνου του Άλλου

που στην αρχή είναι το ποθητό άλλο μισό

και η αδιαφορία μας στο να φροντίσουμε τη σχέση με τον άνθρωπό μας ώς τη σοβαρότερη υπόθεση για την τελείωση και σωτηρία μας στο τέλος (ενώ φροντίζουμε με μανία κάθετι άλλο)

αντί για το ποθητό άλλο μισό

γίνεται ως και μισητό (δυστυχώς ο άνθρωπος μεταπτωτικά φτάνει και σε τέτοια σημεία)

μας αρέσει η ακρίβεια όταν αφορά τα κουτάκια μας, τους ψυχαναγκασμούς μας και το δικό μα θέλημα

όταν αφορά στην κατα Θεό ίασή μας και στα του Θεού εκεί βλέπουμε δογματισμό

είναι που ο διάβολος ξέρει να παίζει καλά με το συνειδητά απομακρυσμένο από τον Θεό και τη Χάρη Του μυαλό μας, καρδιά, ψυχή, διάννοια, είναι και ύπαρξή μας.!

* * *

Υποκατάστατο και υποτίμηση και μερικώς αναπτυγμένη αντίληψη και βίωμα ανδρισμού: η προσκόλληση στη σάρκα και στην επίδειξη μέσω μυών ή υλικών αγαθών ως ανάγκη του άντρα να αισθάνεται ικανός και δυνατός / αντίληψη περί της γυναικός ότι δόθηκε ως βοηθός στο σεξουαλικό κομμάτι, αντικειμενοποίηση της και αντίληψη της γυναικός ως ύψιστη έκφρασή της από κάθε θέση και ρόλο ως μάνα (γι'αυτό και προβάλλεται σε κάθε γυναίκα η μάνα και συμπεριφορές της και μοτίβα αυτής της σχέσης)

Υποκατάστατο υγιούς θηλυκότητας: υπερβολική προσκόλληση στην φιλαρέσκεια, την εξωτερική εμφάνιση, ως τον πιο άμεσο τρόπο να νιώσει ποθητή και αναγκαία στον άντρα και ότι εξουδετερώνει και είναι πρώτη και υπερέχει έναντι όποιας άλλης / τροφοδότηση της αντικειμενοποίησής της ενώ καταβάθος ζητάει βαθύτερα πράγματα / ταύτιση θηλυκότητας με υπερβολικά έντονες διαχύσεις και εξωτερικές συναισθηματικές εκφράσεις αδιακρίτως και γενικώς και όχι στοχευμένα / προκλητικότητα εμφάνισης ή / και τρόπων  ώστε να νιώθει στο επίκεντρο και ότι αγαπάται / έτσι, απωθείται μα δεν γιατρεύεται η υπαρξιακή της ανασφάλεια που ο εγωισμός δεν την αφήνει να την παραδεχτεί γιατί θεωρεί ίσως ότι η παραδοχή αυτή συνιστά αδυναμία

ή θα δρούμε στον ευθύ δρόμο με προσπάθεια αντρών και γυναικών για κατάκτηση και απόκτηση της γνησιότητας ή θα μπαλατζάρουμε ταυτίζοντας το ωραίο και το κάλλος με κάθετι σαρκικό και υλικό και υπερ'βολικό' 

δηλαδή τόσο πολύ βολικό που τελικά αχρηστεύει κάθε δημιουργική δύναμη και την ανάπτυξη της

σε κάθε θεραπεία, το 1ο και σημαντικό βήμα είναι η παραδοχή! και όταν 'πέφτει' το φάρμακο στην πληγή συχνά ίσως να πονάμε για λίγο αλλά μετά γιατρευόμαστε

- η εποχή που η υγεία ταυτίζεται με την βολή -

* * *

Είναι που τα υποκατάστατα είναι η εύκολη λύση

Δεν θέλουμε να σηκώσουμε τα μανίκια, να σκάψουμε, να ξεριζώσουμε, να φυτέψουμε, να ποτίζουμε και να διώξουμε τα ζιζάνια που εμποδίζουν το λουλούδι της αρετής να φυτρώσει

και η αρετή είναι η μοναδική αληθινή φύση μας, καθαρότητα, αγνότητα, ανακούφιση και ανεμελιά

Ή θα σκάψουμε για να αφαιρέσουμε ζιζάνια και σαθρές ρίζες

ή θα σκάψουμε τον λάκκο μας

και δυστυχώς τί κάνουμε με τον Θεό;

τον θυμόμαστε μόνο όταν νομίζουμε και θαρρούμε ότι βολεύει

όπως κάνουμε δηλαδή και με τους ανθρώπους;

και δεν του λέμε συγγνώμη, χωρίς περιστροφές, θέλω να σε γνωρίσω και να σε αγαπήσω, έκανα λάθος και χάνω μακριά Σου και όσα μπορώ να είμαι και να γίνομαι συνεχώς κοντά Σου και μαζί Σου

του λέμε εσύ φταις και χίλιες 2 δικαιολογίες 

και έτσι δεν βοηθιόμαστε 

γιατί η υγεία δεν είναι τρυπάκια και παιχνίδια μυαλού

είναι το ανεξάντλητο βίωμα της γνώσης και αγάπης του Θεού μέσα από κάθετι! 

ακόμα και αυτά που θεωρούμε μικρά και απλά! και τελικά καταλήγουμε ούτε και αυτά να τα πράττουμε!

* * *

ψάχνουμε να βρούμε πάση θυσία σε σημείο διαστροφής πώς θα νιώσουμε υπεροχή και εκτόνωση και αφού δεν γινόμαστε υπέροχοι και τονωμένοι και ξαλαφρωμένοι άνθρωποι κοντά στο Θεό και με τον τρόπο που παρέδωσε αναπόφευκτα (δια)ΣΤΡΕΦΟΥΜΕ την συμπεριφορά μας και κάθε μας ενέργεια σε συγκεκριμένα άτομα, ηλικίες, συνήθειες, τομείς.

η κάθε μέρα έχει μια νέα αρχή

και δεν είναι δεδομένο.

η πνευματική δύναμη για την οποία προορίζεται ο άνθρωπος συν Θεω, δηλαδή η αγιότητα είναι άπειρη όπως είναι και ο Θεός και όσα Είναι 

αγιότητα και ταραχές, διαταραχές και συμπλέγματα δεν πάνε μαζί

ας επιλέξουμε ποιοί θέλουμε να γίνουμε και να γινόμαστε αλλιώς μετά ας μην κλαιγόμαστε για τα αποτελέσματα, αν μη τι άλλο. :)

η μετάνοια πράγματι είναι Ανάκτηση Δύναμης κι ας θέλουμε εμείς ένα Θεό κομπλεξικό που να παίζει παιχνίδια και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους μόνο όταν και όποτε μας βολεύει

ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και στα σημεία και θέλει να του ομοιάζουμε

όχι ο Θεός

ο Θεός δεν κρύβεται