Με το βλέμμα στο Ιράν, ο Trump θέλει να επεκτείνει τις Συμφωνίες του Αβραάμ σε Αζερμπαϊτζάν και Κεντρική Ασία

Αμερικανικά ΜΜΕ αναφέρουν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump εξετάζει το ενδεχόμενο να επεκτείνει τις Συμφωνίες του Αβραάμ — τις ιστορικές συμφωνίες ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και κρατών του Περσικού Κόλπου — ώστε να περιλάβουν το Αζερμπαϊτζάν και χώρες της Κεντρικής Ασίας.
Η πρωτοβουλία αυτή εντάσσεται σε μια ευρύτερη προσπάθεια εμβάθυνσης των σχέσεων με νέες μουσουλμανικές χώρες.
Το Αζερμπαϊτζάν, με μακρόχρονη αλλά διακριτική συνεργασία με το Τελ Αβίβ, θεωρείται φυσικός επόμενος εταίρος.
Η ένταξή του θα σηματοδοτούσε μια στρατηγική μετατόπιση στην περιοχή — συνδέοντας δίκτυα ενέργειας, ασφάλειας και εμπορίου υπό μια φιλοδυτική ομπρέλα.
Άνοιγμα προς Συρία και Λίβανο;
Η ομάδα του Trump φέρεται επίσης να διεξάγει συνομιλίες για ενδεχόμενη ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Συρία και τον Λίβανο.
Αυτή η επέκταση τύπου «Abraham 2.0» θα μπορούσε να αναδιαμορφώσει τον χάρτη των συμμαχιών στη Μέση Ανατολή, φέρνοντας ιστορικούς αντιπάλους σε σύμπλευση με το Ισραήλ.
Πίσω από αυτές τις μετατοπίσεις κρύβεται ένας κίνδυνος: η ομαλοποίηση ίσως παραμερίσει το Παλαιστινιακό και παγιώσει φιλοαμερικανικές συμμαχίες απέναντι στο Ιράν, βαθαίνοντας τα περιφερειακά ρήγματα

Τα κυρίαρχα κράτη καλούνται να σταθμίσουν αν αυτές οι συμφωνίες εξυπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα ή απλώς μια παγκόσμια αναδιάταξη.

bankingnews.gr

*ο τονισμός έγινε από εμένα

- - -

παράλληλα διερωτάται κάποιος γιατί να χρειάζονται οι αποκαλούμενες συμφωνίες του Αβραάμ... εφόσον υπάρχει ανεξιθρησκεία και δεδομένου ότι εάν υπάρχουν κοινά αμοιβαία γεωπολιτικά συμφέροντα και σεβασμός η εξωτερική πολιτική και διακρατική συνεργασία είναι εφικτή ως και βιώσιμη. 

Για παράδειγμα το Ιράν μιας και αυτό αφορά η παραπάνω δημοσίευση έχει σχέση με την Ρωσία την οποία προσεγγίζει ο Πρόεδρος Τράμπ επιδιώκοντας καλές σχέσεις χωρίς συμφωνίες που άπτονται και πνευματικών ζητημάτων και τα οποία δύνανται όταν αφορούν συμμαχίες να μένουν εκτός, χωρίς να εργαλειοποιούνται αλλά ούτε και να προσθέτουν πιθανότητα πολιτισμικής διάσπασης.

 Το πολιτισμικό και θρησκευτικό κομμάτι οφείλει να είναι εθνικό και εσωτερικό ζήτημα κάθε χώρας, περιφρουρημένο, και οι όποιες αλλαγές ή διατήρηση δεδομένων, εάν προέλθουν, να προέλθουν ύστερα από συνειδητή εσωτερική απόφαση και ζύμωση και συναίνεση.

Η αλληλεπίδραση / συνεργασία χωρών θα μπορούσε να αφήνει εκτός το θρησκευτικό κομμάτι εφόσον υπάρχει κοινό πολιτικό έδαφος όταν αφορά εξωτερική πολιτική

βεβαίως το ομόδοξο των χωρών δημιουργεί κοινές αξίες και κοινή βάση και αυτό είναι ρεαλιστικό και αδιαμφισβήτο γεγονός που δεν μπορεί να αποσιωπάται για επικοινωνιακούς λόγους και δεν είναι ηθικό σε συνθήκες πολέμου, χώρια την υπόλοιπη οικονομική ξουθένωση που μπορεί να προκαλείται συνολικά και συλλογικά να συναινεί μια ορθόδοξη χώρα στον πόλεμο μεταξύ άλλων 2 ομόδοξων χωρών όπου σκοτώνονται αδέλφια επί της ουσίας και εάν το δούμε και ευρύτερα κανονικά ορθόδοξη χριστιανική χώρα κανονικά οφείλει σε διενέξεις να παραμένει στοιχειωδώς ουδέτερη ασκώντας ήπια, μετρημένη και διακριτική πίεση προς την επίτευξη της ειρήνης

Στη μετανάστευση ο θρησκευτικός παράγοντας καθώς αφορά μια διαρκή τριβή και την συνύπαρξη και παίζει καθοριστικό ρόλο και διαμορφώνει κάνοντας πιο πολυεπίπεδο το ζήτημα είναι συνετό - υπεύθυνο - ρεαλιστικό να λαμβάνεται υπόψη η συμβατότητα ή η ασυμβατότητα και ποιοί είναι οι μηχανισμοί που θα απαντούν στο εάν είναι θεμιτή ή εφικτή η ενσωμάτωση και μέχρι πιο σημείο είναι ρεαλιστικά δυνατή χωρίς να επιβάλλει τα δεδομένα της.